Obradowała Rada Duszpasterska Diecezji Kieleckiej

Pod przewodnictwem Biskupa Kieleckiego Jana Piotrowskiego obradowała Rada Duszpasterska Diecezji Kieleckiej. Tematem przewodnim była refleksja nad formami ewangelizowania w roku duszpasterskim 2016/2017 do czego skłania hasło: „Idźcie i głoście”.

Spotkanie rozpoczęła modlitwa Koronką do Miłosierdzia Bożego i powitanie uczestników przez bp. Jana Piotrowskiego.

Konferencję na temat: „Idzie i głoście, ale razem: duchowni, osoby życia konsekrowanego i wierni świeccy” w imieniu ks. dr. Szymona Stułkowskiego, rektora Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu wygłosił ks. Przemysław Tyblewski, prefekt ASD. Do rozważania zaproponował obraz biblijny z Ewangelii św. Marka 2, 1-12 – interpretacja sceny z Ewangelii przy pomocy obrazu (załączony poniżej).

Prelegent odpowiadając na pytanie:  - co zrobić, by realizować scenariusz zawarty w tej scenie z Ewangelii? – przedstawił następujące wnioski:
- modlić się o powołania do takiej służby w Kościele,
- pomagać ludziom odkrywać te powołania,
- kształtować (formować) powołanych,
- czekać cierpliwie, aż dojrzeją,
- dzielić się zadaniami i odpowiedzialnością,
- (duszpasterz) powinien być „dyrygentem”, a nie „orkiestrą”.

Jeśli chcemy promować duszpasterstwo według tego scenariusza to należy:
- nie bać się poszukiwać nowych sposobów działalności duszpasterskiej ( z zachowaniem strych),
- nie bać się ryzyka (ten nie popełnia błędów, kto nic nie robi)
- nie bać się zmieniać struktur (tych, które możemy zmienić),
- działać bezinteresownie,
- pracować w zespole.

Dlaczego winniśmy wszyscy – duchowni, osoby życia konsekrowanego i wierni świeccy – razem podjąć zadanie: idźcie i głoście?

Odpowiedź na to pytanie znajduje się w dokumentach Kościoła. Takich jak: Konstytucja dogmatyczna o Kościele: „Lumen gentium” (KK 32); Kodeks Prawa Kanonicznego, kanon 208; Kodeks Prawa Kanonicznego, kanon 228; Sobór Watykański II Dekret o apostolstwie świeckich (DA 10); Sobór Watykański II: Dekret o działalności misyjnej Kościoła „Ad gentes divinitus” (DM 21) i (KK 33); Adhortacja apostolska „Christifideles laici” (CHL 22), (CHL15).

Do dyskusji prelegent zaproponował następujące pytania odnoszące się do wspomnianego fragmentu Ewangelii św. Marka:
- kim się zajmujemy w duszpasterstwie?
- czy nie zajmujemy się tylko tymi, którzy sami przychodzą (zasłuchani)?
- czy znamy parafian „paralityków” – chcą przyjść ale nie docierają (sympatycy)?
- czy wychodzimy do „paralityków”?
- czy mamy „tragarzy” (4:1)?
- czy czujemy potrzebę posiadania takich zespołów pastoralnych („tragarzy”)?

Uczestnicy podzieli się na dwie grupy dyskusyjne i w odpowiedzi na zaproponowane pytania wypracowali następujące wnioski:

Wnioski z pracy grupy 1:
• Duszpasterstwo w parafiach ukierunkowane jest na sprawowanie sakramentów i przede wszystkim dotyczy ludzi wierzących i praktykujących;
• Podczas na przykład wizyty duszpasterskiej księża powinni spróbować także odwiedzać tych, którzy dotychczas nie przyjmowali księdza po kolędzie. Dotyczy to przede wszystkim parafii miejskich, gdzie występuje rotacja mieszkańców.
• Trudno jest się bezpośrednio umówić z osobami, które nie chodzą regularnie do kościoła, ale ksiądz może wykorzystać do spotkania inne neutralne okazje, które będą sprzyjały rozmowie i budowaniu relacji;
• W Diecezji Kieleckiej pojawiły się inicjatywy ewangelizacyjne, które wychodzą poza świątynię. Przykładem są Drogi Krzyżowe ulicami miast oraz koncerty uwielbienia, które odbywają się na Rynku w Kielcach i w innych parafiach. Misja ewangelizacyjna spoczywa także na mediach katolickich.
• Potrzeba formacji duchowej i intelektualnej świeckich, aby pomagali kapłanom w dziele ewangelizacji. Pozytywnym przykładem jest rozwój grup i wspólnot parafialnych.
• Formacja świeckich: katechetów, liderów grup i wspólnot, którzy mogą być „pomocnikami” proboszcza.

Wnioski z pracy grupy 2:
• Istnieje wciąż potrzeba tworzenia i stymulowania małych grup i wspólnot  parafiach, bowiem to właśnie one są „nośnikami” Ewangelii w swoje środowiska i docierają z Dobrą Nowiną do stających dalej („paralityków);
• Wielka jest waga prostych, serdecznych, ludzkich gestów, jak podanie dłoni, uśmiech, przywitanie się – zwłaszcza wykonywanych przez kapłana w stosunku do osób nie będących gorliwymi katolikami;
• Warto organizować spotkania przy parafii innej natury niż modlitewne, na które mogliby przyjść ludzie nie związani mocno z Kościołem: „herbatka” dla mieszkańców danego bloku, grupa teatralna, zajęcia sportowe;
• Potrzeba założenia – może obowiązkowego – we wszystkich parafiach Rad Duszpasterskich, żeby duchowni i świeccy uczyli się słuchać siebie nawzajem, wciąż bowiem duszpasterstwo organizowane jest przez samych księży bez jakiejkolwiek konsultacji z wiernymi;
• Potrzeba mądrych i otwartych duszpasterzy – zwłaszcza namysłu wymagają nominacje na proboszczów, nie każdy bowiem ksiądz umie i chce rozmawiać z laikatem, niektórzy wciąż chcą być jedyną „orkiestrą” i jedynym „muzykiem” na parafii;
• Należy zmienić sposób głoszenia słowa Bożego z ambony, tak aby uwzględnić duchowość i charakter powołania osób świeckich, których zadania różnią się od zadań osób duchownych czy konsekrowanych w Kościele – należy dostosować język, podawane przykłady i odniesienia do życia laikatu.

Katarzyna Bernat

Foto: Ks. Mirosław Kaczmarczyk