Bp Andrzej Kaleta w Bobinie: Ta świątynia jest centrum parafii ponieważ tu bije niewyczerpalne źródło Bożej miłości

W I Niedzielę Adwentu, 1 grudnia 2019 r. w kościele parafialnym w Bobinie odbyły się uroczystości jubileuszowe 150 rocznicy poświęcenia kościoła i odprawienia w nim pierwszej Mszy św. Eucharystii przewodniczył i homilię wygłosił bp Andrzej Kaleta.

Zapisano w kronice parafii, że ówczesny proboszcz, ks. Władysław Płoszczycki w I Niedzielę Adwentu roku 1869 za pozwoleniem Biskupa Kieleckiego poświęcił nowo wybudowany kościół i odprawił w nim po raz pierwszy Mszę św. Równo 150 lat od tamtych wydarzeń upamiętniono uroczyście ten fakt sprawując podniosłą liturgię jubileuszową.

W homilii bp Andrzej Kaleta powiedział: „Ta Msza jest podziękowaniem Panu Bogu za dary, które tak obficie składa w nasze ręce na przestrzeni lat, na przestrzeni dziejów, tych 150 lat istnienia tego kościoła. Nasze dzisiejsze zgromadzenie jest więc podziękowaniem Panu Bogu. Chcemy dziękować Bogu za wszystkich ludzi: duchownych i świeckich, którzy tu żyli, pracowali, trudzili się i uświęcali. Niech udział w wiecznej uczcie Kościoła chwalebnego będzie dla nich wszystkich nagrodą, zaś dla nas, żyjących ta świątynia niech będzie miejscem ciągłego dawania świadectwa o Bogu wobec współczesnego świata, tego świata, który tak często gubi drogę".

Bp Kaleta przypomniał naukę św. Augustyna, który podkreślał zależność między wznoszeniem murów, wznoszeniem gmachu świątyni, a budowaniem kościoła duchowego, który my stanowimy, my, ludzie wierzący. Następnie hierarcha wskazał na znaczenie kościoła w życiu parafii: „Ta świątynia jest centrum parafii ponieważ tu bije niewyczerpalne źródło Bożej miłości (...). Tutaj wszystko się rozpoczyna, ale również tutaj wszystko się kończy. Ta świątynia to wasze dziedzictwo otrzymane po przodkach, którzy zabiegali o ten dom Boży. Jest ona miejscem uświęconym modlitwą całych pokoleń. Tu, w świątyni, gdzie sprawowane są sakramenty, bije źródło Bożego miłosierdzia, niech ono będzie źródłem błogosławieństwa dla was i dla waszych dzieci".

Biskup wyraził też pragnienie, aby ta świątynia była miejscem wielbienia Boga i miejscem jednoczenia się ludzi. Na koniec bp Kaleta złożył życzenia: „Życzę księdzu proboszczowi i parafianom wytrwałości i dalszej gorliwości w ciągłym zabieganiu i upiększaniu tej świątyni na chwałę Boga i pożytek ludzi".

Obecna świątynia w Bobinie to już czwarty kościół na tym miejscu od przywrócenia parafii na początku XVII w. (1613 r.), tj. po okresie, gdy Bobin znajdował się w rękach protestantów. 400-lecie przywrócenia parafii obchodziliśmy w 2013 r. Obecna świątynia została wzniesiona w latach 60-tych XIX w. według projektu krakowskiego architekta Filipa Pokutyńskiego w formach neogotyckich nawiązujących do włoskiego Trecenta. Zastąpiła ona drewnianą budowlę z 1808 r., fundowaną przez Mariannę Siemiońską, dziedziczkę Bobina. Prace przy fundamentach rozpoczęto w roku 1861, a w 1862 położono kamień węgielny. Budowę, przerwaną z powodu wybuchu powstania styczniowego, zakończono w 1869 r. W tymże roku, w pierwszą niedzielę adwentu, miejscowy proboszcz, ks. Władysław Płoszczycki, za zezwoleniem Kurii (Konsystorza Jeneralnego) dokonał poświęcenia budowli. Prace finansował w dużej części hr. Alfred Łoś, dziedzic dóbr Bobin i kolator kościoła. „Kościół w Bobinie należy do stosunkowo nielicznej grupy świątyń, których powstanie jest wynikiem ofiarności i pobożności jednego człowieka, jest nim hrabia Alfred Łoś, z którego fundacji został zbudowany obecny kościół parafialny” – zapisano w kronice parafii.

Kiedy młody, niespełna 30-letni kałan, ks. Władysław Płoszczycki w roku 1859 przybył do parafii Bobin napisał: „Zastałem wszystkie budynki w opłakanym stanie. Kościół nie podobny do Domu Bożego, odarty z pokrycia, walący się. Mieszkanie proboszcza … niezdatne do zamieszkania … Po pierwszem mojem przybyciu na miejsce i obejrzeniu wszystkiego serce mi się ścisnęło. W Bogu całą ufność położyłem. Pominąwszy wszystkie inne potrzeby postanowiłem zacząć od Domu Bożego…”.

Ks. Władysław Płoszczycki zmarł w Bobinie, w Święta Bożego Narodzenia 1888 r., mając 59 lat. Proboszczem w Bobinie był 29 lat. Został pochowany na cmentarzu w Bobinie.

Do nowo wybudowanego kościoła przeniesiono część starszego wyposażenia, w tym siedemnastowieczną chrzcielnicę, ambonę, i pięć ołtarzy, z których trzy, osiemnastowieczne, nadal znajdują się w bobińskiej świątyni.

Za czasów ks. Ludwika Tymowskiego (proboszcz w latach 1889–1906); wzniesiono w miejsce drewnianego, obecny babiniec przy wejściu bocznym (1890 lub 1893 rok). Również za tego proboszcza postawiono obok kościoła drewnianą dzwonnicę. Pomiędzy rokiem 1916 a 1920 dostawiono od południa nową zakrystię. W latach 1919–1920 w ostrołukowych oknach głównej części kościoła zainstalowano witraże figuralne. Mają więc one już 100 lat. Uroczystej konsekracji kościoła dokonał Biskup Kielecki Tomasz Kuliński w 1878 r.

Do poważniejszych zmian w aranżacji wnętrza doszło w okresie, gdy proboszczem parafii był ks. Jan Machejek (1921–1944). Dzięki jego staraniom wymieniono poszycie dachu, wzniesiono nowy chór muzyczny, wykonany przez parafianina Marcelego Niedźwieckiego z Wolwanowic, zamówiono w warszawskiej wytwórni Zygmunta Kamińskiego nowe organy (1937 r.), nadto odzłocono tabernakulum oraz podjęto restaurację ołtarza Matki Boskiej, a Józef i Józefa Dobajowie z Bobina ufundowali stacje drogi krzyżowej (1936 r.).

Już w okresie okupacji ks. Machejek zamówił u Adama Stalony-Dobrzańskiego, artysty malarza, profesora Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie,  projekt malowideł ściennych, jednak do ich realizacji przystąpiono dopiero w roku 1946. W latach 70., gdy proboszczem był ks. Adolf Karcz, dla uczczenia jubileuszu stulecia budowy, przeprowadzono generalny remont kościoła. Prace obejmowały m.in. konserwację zabytkowych ołtarzy i budowę ołtarza soborowego (1973 r.), wzmocnienie murów oraz odnowienie polichromii, w roku 1976 przez Sotyrysa Pantopulosa pod kierunkiem Stalony-Dobrzańskiego liczne partie przemalowano. W kościele stale prowadzone są prace konserwatorskie, w ostatnich latach odnowiono m.in.: ołtarz Matki Boskiej (1998 r.) i św. Wincentego Ferreriusza (2006), dach i elewację (2007–2008), jak również dolne partie polichromii zniszczone przez wilgoć (2009–2010) oraz ołtarz główny i ambonę (2011 r.). Z okazji 150-lecia kościoła położono nową posadzkę w kościele i wyczyszczono polichromię.

Ks. Czesław Parkita