Abp Henryk Jagodziński na Jubileuszu Stolicy Apostolskiej w Watykanie

W poniedziałek, 9 czerwca 2025 r. w Watykanie rozpoczęły się obchody Jubileuszu Roku Świętego Stolicy Apostolskiej, w których uczestniczą nuncjusze apostolscy z całego świata. Bierze w nich udział m.in. nasz Rodak – Ksiądz Arcybiskup Henryk Jagodziński.

O godz. 9.00 w Auli Pawła VI siostra Maria Gloria Riva, zakonnica ze zgromadzenia Nieustannej Adoracji Najświętszego Sakramentu poprowadziła medytację w obecności papieża Leona XIV. O godz. 10.30 rozpoczęła się procesja, na czele której szedł Papież niosący krzyż jubileuszowy, kardynałowie, biskupi i księża, a za nimi świeccy, którzy z Auli Pawła VI dotarli do placu przed Bazyliką św. Piotra, aby przejść przez Drzwi Święte. Kulminacją uroczystości była celebracja Eucharystyczna, która rozpoczęła się około godz.11.30 w Bazylice Watykańskiej.

W najbliższy czwartek, 12 czerwca Ksiądz Arcybiskup Henryk Jagodziński będzie przewodniczył Mszy św. przy grobie św. Jana Pawła II, w czasie której wygłosi homilię. Początek transmisji o godz. 7.15 na antenie Radia Maryja. Zachęcamy do duchowej łączności!

________________

Homilia Ojca Świętego Leona XIV
podczas Mszy Świętej
z okazji Jubileuszu Stolicy Apostolskiej, 09.06.2025 r.

Drodzy bracia i siostry!

Dziś przeżywamy radość i łaskę świętowania jubileuszu Stolicy Apostolskiej we wspomnienie liturgiczne Maryi, Matki Kościoła. To szczęśliwe zbieżne wydarzenie jest dla nas źródłem światła i wewnętrznego natchnienia w Duchu Świętym, który wczoraj, w uroczystość Zesłania Ducha Świętego, obficie został wylany na lud Boży. W tym duchowym klimacie przeżywamy dziś wyjątkowy dzień — najpierw przez rozważanie, którego wysłuchaliśmy, a teraz przy Stole Słowa i Eucharystii.

Słowo Boże w tej celebracji pozwala nam zrozumieć tajemnicę Kościoła, a w nim także Stolicy Apostolskiej, w świetle dwóch biblijnych ikon zapisanych przez Ducha Świętego: w Dziejach Apostolskich (1,12–14) oraz w Ewangelii św. Jana (19,25–34).

Zacznijmy od tej fundamentalnej — opisu śmierci Jezusa. Jan, jedyny z Dwunastu obecny na Kalwarii, widział i dał świadectwo, że pod krzyżem, wraz z innymi kobietami, stała Matka Jezusa (w. 25). Usłyszał też ostatnie słowa Mistrza, wśród nich: „Niewiasto, oto syn Twój!”, a następnie skierowane do niego: „Oto Matka twoja!” (w. 26–27).

Macierzyństwo Maryi, poprzez tajemnicę Krzyża, dokonało niepojętego przejścia: Matka Jezusa stała się nową Ewą, ponieważ Syn zjednoczył ją ze swoją odkupieńczą śmiercią — źródłem nowego i wiecznego życia dla każdego człowieka, który przychodzi na świat.

Motyw płodności jest mocno obecny w tej liturgii. Modlitwa „kolekty” natychmiast to ukazała, kiedy prosiliśmy Ojca, by Kościół, wspierany miłością Chrystusa, „był coraz bardziej płodny w Duchu”.

Płodność Kościoła jest tą samą płodnością, co płodność Maryi. Realizuje się ona w życiu jego członków, w takiej mierze, w jakiej „na małą skalę” przeżywają oni to, co przeżyła Matka: miłość na wzór miłości Jezusa. Cała płodność Kościoła i Stolicy Apostolskiej pochodzi z Krzyża Chrystusa. Bez niego wszystko jest tylko pozorem — jeśli nie czymś gorszym.

Pewien wielki współczesny teolog napisał: „Jeśli Kościół jest drzewem, które wyrosło z maleńkiego ziarenka gorczycy, jakim był krzyż, to to drzewo musi rodzić kolejne ziarenka gorczycy, a zatem owoce, które powtarzają kształt krzyża, bo właśnie krzyżowi zawdzięczają swoje istnienie” (H.U. von Balthasar, Cordula, czyli sprawa poważna, Brescia 1969, s. 45–46).

W kolekcie prosiliśmy również, by Kościół „radował się świętością swoich dzieci”. Rzeczywiście, płodność Maryi i Kościoła jest nierozerwalnie związana ze świętością, czyli z upodobnieniem do Chrystusa.

Stolica Apostolska jest święta, tak jak święty jest Kościół — w swoim pierwotnym jądrze, w swojej duchowej strukturze. Tak więc Stolica Apostolska strzeże świętości swoich korzeni, a jednocześnie sama jest przez nie strzeżona. Ale równie prawdziwe jest to, że żyje ona także dzięki świętości każdego ze swoich członków.

Najlepszym sposobem służenia Stolicy Apostolskiej jest dążenie do świętości — każdy z nas zgodnie ze swoim stanem życia i powierzonym mu zadaniem. Na przykład: kapłan, który osobiście dźwiga ciężki krzyż z powodu swojego posługiwania, a jednak codziennie przychodzi do biura i stara się jak najlepiej wykonywać swoją pracę z miłością i wiarą — ten kapłan uczestniczy w płodności Kościoła.

I tak samo ojciec lub matka rodziny, którzy przeżywają trudną sytuację w domu — kłopotliwe dziecko, chory rodzic — a mimo to z zaangażowaniem wykonują swoją pracę, są oni płodni płodnością Maryi i Kościoła.

Przejdźmy teraz do drugiej ikony, zapisanej przez św. Łukasza na początku Dziejów Apostolskich — przedstawia ona Matkę Jezusa razem z Apostołami i uczniami w Wieczerniku (1,12–14). Ukazuje ona macierzyństwo Maryi wobec rodzącego się Kościoła — macierzyństwo „archetypiczne”, które pozostaje aktualne w każdym czasie i miejscu. A przede wszystkim jest ono zawsze owocem Misterium Paschalnego, darem Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego Pana.

Duch Święty, który z mocą zstępuje na pierwszą wspólnotę, to ten sam, którego Jezus oddał w swoim ostatnim tchnieniu (por. J 19,30). Ta biblijna ikona jest nierozdzielna od pierwszej: płodność Kościoła zawsze wiąże się z łaską wypływającą z przebitego Serca Jezusa — wraz z krwią i wodą, symbolami sakramentów (por. J 19,34).

Maryja w Wieczerniku, dzięki macierzyńskiej misji otrzymanej u stóp Krzyża, służy rodzącej się wspólnocie: jest żywą pamięcią Jezusa i jako taka staje się punktem jednoczącym, który harmonizuje różnice i sprawia, że modlitwa uczniów jest zgodna. Apostołowie — również w tym tekście — zostają wymienieni z imienia, i jak zawsze, pierwszy jest Piotr (por. w. 13). Ale on sam, a wręcz jako pierwszy, jest wspierany przez Maryję w swoim posługiwaniu. Podobnie Matka Kościół wspiera posługę następców Piotra swoim charyzmatem maryjnym.

Stolica Apostolska w szczególny sposób przeżywa obecność dwóch biegunów: maryjnego i petrusowego. I to biegun maryjny zapewnia płodność i świętość biegunowi petrusowemu — poprzez macierzyństwo, dar Chrystusa i Ducha.

Drodzy, chwalmy Boga za Jego Słowo — lampę, która rozjaśnia nasze kroki, również w codziennym życiu w służbie Stolicy Apostolskiej. Oświeceni tym Słowem, odnówmy naszą modlitwę: „Udziel, Ojcze, aby Twój Kościół, wsparty miłością Chrystusa, był coraz bardziej płodny w Duchu, radował się świętością swoich dzieci i zgromadził w swoim łonie całą ludzką rodzinę” (Modlitwa Kolekty). Amen.